Ik moet opnieuw de tanden op elkaar zetten; deze keer met de middelste dochter Danielle (3), die gebruik gaat maken van de plaatselijke peuterschool. Toch even wat anders dan de tot op het bot gereguleerde kinderdagverblijven in Nederland. Maar daarom niet minder leuk toch?
Sinds 1 oktober gaat Danielle naar haar eigen school: de guarderia. Het was even een teleurstelling voor haar dat ze niet met haar zusje Nienke mee mocht, maar dat was gelukkig maar van korte duur. Een eigen school is eigenlijk veel interessanter.
Danielle
De guarderia is een door de gemeente georganiseerde kinderopvang. In Casares kunnen daar de kindjes van 2 en 3 jaar naar toe. Voor het enorme bedrag van 25 Euro per maand mag je je kind daar iedere dag van 9.30 uur tot 13.30 uur laten vermaken. Er is een klein speeltuintje (binnen), er wordt gekleurd, gepuzzeld, er worden boekjes gelezen en er wordt – echt Spaans – gesnoept en video gekeken.
Klein piepstemmetje
Danielle kon bijna niet meer wachten tot het zover was. ’s Morgens wilde ze een schoolvlecht in haar haar en ze had een eigen tasje met een pakje drinken en een broodje. Ze stond helemaal te stralen: “Wanneer gaan we nou eindelijk?” In de auto werd ze stiller en stiller. En toen we bij het dorp aankwamen, zei een klein piepstemmetje achter in de auto: “Mama, ik wíl niet meer naar school”.
Maar mama was niet te vermurwen. Al enigszins gehard door de ervaring met Nienke, zei ik: “We gaan in elk geval even kijken liefje”. Die kleine voelde natuurlijk al aan dat ik daarmee bedoelde dat het toch écht ging gebeuren vandaag. Ze verstopte zich achter haar handjes.
Ik praat toch geen Spaans?
De leidsters, Dori en Conchi, haalden alle mogelijke trucs uit om haar gerust te stellen. Het mocht niet baten. De traantjes begonnen te rollen. “Ik kan hier niet blijven mama, ik praat toch helemaal geen Spaans”. Toch even moeilijk hoor dan, ook voor mij. We spraken af dat ze het een uurtje zou proberen en ook dat ze gewoon Nederlands mocht praten. Dat verstaan de leidsters en de kindjes natuurlijk niet, maar als het belangrijk is, begrijpen ze het best. Toen we haar weer ophaalden was ze zeer beslist. Ze had het erg leuk gehad maar hoefde nóóit meer terug. Oh ja, ze had ook Spaans geleerd: pipi is plassen.
Met veel plezier
Inmiddels gaat ze met veel plezier ‘naar school’. Ze kan goed met de kindjes overweg en heeft in het dorp al heel wat harten gestolen. En iedere dag komt ze met een paar nieuwe Spaanse woorden thuis. Hoewel, Spaans…, ik kan beter zeggen: Andalusisch. Ik vrees dat mijn kinderen het lokale dialect over een jaar perfect beheersen.
Handige links voor scholen in Andalusie:
Informatie over het Spaanse onderwijs systeem
Internationale scholen in Andalusie
Anita Schmidt | 27 mei 2013