Heb ik nou zulke meisjes-achtige meisjes? Of zijn alle meisjes in de leeftijd 2 tot 6 zo? Hoe het ook zij, mijn meisjes zijn dol op dansen, dol op flamenco-jurken en dol op ’tacones’: de hakjes die bij die jurken horen. Laatst hebben we ze voor het eerst lang genoeg wakker kunnen houden om een flamenco-show te zien in Casares, Andalusie. Met glinsterende oogjes, mee-stampende voetjes en de armpjes in de lucht zaten ze te genieten.
In de auto terug naar huis, rond half twee ’s nachts, waren ze nog helemaal opgewonden. “Ik word later de beste flamenco-danseres van de wereld, mama.” “En ik ook, en ik ook”, hoorde ik van achter uit de auto komen. Zo’n show is natuurlijk ook fantastisch. Wat een energie heeft die dans, wat een kracht gaat ervan uit!
Ratata schoenen
Uiteraard heb ik Nienke en Danielle dit jaar opgegeven voor flamenco- les. Jong geleerd is oud gedaan, toch? De jacht op de attributen was al een feest op zich. Allereerst de ’tacones’, zelfs te verkrijgen in het lokale van-alles-en-nog-wat-winkeltje. Je gelooft het niet, maar zelfs die kleine van 2 stond in de winkel al flink te stampen. En natuurlijk, die hakjes hebben ze ook in maatje 24…Vooruit dan maar, ook Michelle een paar ‘ratatatata-schoenen’ zoals ze ze zelf noemt. Dan de castagnetten. Ik had eigenlijk gehoopt ze op de markt te vinden, maar helaas, het toeristenseizoen is over. En om nou voor die kleintjes al professionele houten castagnetten te kopen à raison van 35 euro per paar, dat gaat me toch te ver.
Goedkopere varianten
Laura, de huisbaas van ons kantoor, weet vast wel raad, dacht ik. Die weet wel waar je de goedkopere varianten kan krijgen. En natuurlijk wist ze dat. Bij haar natuurlijk. Zij runt ook verschillende winkeltjes in het dorp en wist zeker dat ze nog ergens castagnetten had. Maar waar? Het hele huis werd overhoop gehaald, en toen de winkels, en toen het voorraadhok. Geloof het of niet, maar de speurtocht leverde uiteindelijk 4 castagnetten op, in 4 verschillende kleuren en met 4 verschillende afbeeldingen. De prijsjes van 20 jaar geleden zaten er nog op, denk ik (300 Pesetas, oftewel 1,80 euro). Enfin, deze mocht ik lenen, zodat de meiden in ieder geval wat hadden. Als ze de doos zou vinden, kon ik ze omruilen voor paren van dezelfde kleur. Geweldig hè, zo’n dorp.
Goed, nu alleen de rokken nog. Oefenrokken hè, geen echte flamenco-jurken. Die jurken hebben ze alleen aan op de ferias. Ik besloot eerst maar eens te kijken wat de andere meisjes allemaal aan hadden. Voor de eerste les is een gewoon zwierjurkje ook goed. De meeste meisjes bleken ook helemaal geen ‘officiële’ dansrokken aan te hebben, maar droegen een door hun moeder in elkaar geflanst geval. Nou, dat zal mij ook nog wel lukken, dacht ik zo.
De eerste les
Ik kon mijn nieuwsgierigheid natuurlijk niet bedwingen, en met de smoes dat Michelle het zo graag wilde zien, mocht ik de eerste les blijven kijken. Oh, wat was dat prachtig, wat heb ik zitten genieten. Eerst oefenen met klappen, dan met stappen, de heupen erbij, de handen erbij en de rokken maar laten zwieren. Er wordt serieus gewerkt door al die kleine meisjes. Juf Juana Mari is hun grote voorbeeld. Zo willen ze allemaal worden. En die meiden van mij doen dapper mee.
Arrogante blik
Het ritmegevoel van ons Noord-Europeanen is misschien niet zo goed ontwikkeld als dat van de Spanjaarden, maar de arrogante blik in de ogen van de dansende Danielle belooft veel goeds. En de heupen van Nienke zijn misschien nog niet zo los als die van haar Spaanse vriendinnen, maar met haar gracieuze handbewegingen verbaast ze eenieder. Die zullen wel in haar Indische bloed zitten. En stampen, dat doen ze beiden als geen ander! Ik geloof dat ik zelf bijna aangestoken word door de flamenco-koorts. Toch eens vragen of er ook beginners-cursussen zijn voor volwassenen.
Anita Schmidt | 30 april 2014
