Als je een huis koopt in Spanje, Casares in ons geval, en je gaat daar wonen met je gezin dan wil je in ieder geval dat je kinderen goed terecht komen toch? Dat ze vriendjes en vriendinnetjes krijgen en opgenomen worden in de gemeenschap. Hoe blij waren we dan ook om een uitnodiging te krijgen voor een verjaardag. En Spaanse verjaardagsfeestjes zijn een belevenis. Ze laten zich vooral typeren door véél eten en véél kinderen.
De verjaardag van Alejandro: eten, eten, eten
Haar eerste uitnodiging kreeg Nienke van Alejandro. Ze kwam blij uit school, met de uitnodiging wapperend in haar hand: “Een feestje mam, Alejandro is jarig!” Prachtig vond ze het, en ik ook. Een uitnodiging betekent toch dat je er bij hoort en deel uitmaakt van de groep. Ik keek op de uitnodiging. En nou niet lachen, maar dit is wat erop stond (vertaald uit het Spaans):
Feest: verjaardag van Alejandro
Wanneer? Vanmiddag om 17.00u
Waar? Bij mij thuis
Bonken op de deur van de speelgoedwinkel in Casares
Twee problemen had ik dus: Hoe kom ik zo snel aan een kadootje en waar in hemelsnaam woont Alejandro in Casares? Enfin, via een bevriende moeder, de moeder van Marta kreeg ik het adres en ook voor het kado werd een oplossing gevonden. Gewoon om kwart voor vijf bonken op de winkeldeur van de locale speelgoedwinkel (de winkels gaan hier normaal gesproken pas om 17.00 uur weer open). En trouwens, waar maakte ik me druk om? Alsof Spanjaarden altijd op tijd komen? Of op tijd beginnen?
Toch waren er al behoorlijk wat mensen toen we bij het huis van Alejandro aankwamen. De moeders waren druk aan het helpen met broodjes smeren. Ik heb dus ook maar even de handen uit de mouwen gestoken. Intussen werd het drukker en drukker. Tja… Alejandro had de hele klas uitgenodigd. En daarnaast ook nog wat neefjes, nichtjes en buurkinderen. Ook de moeders lieten het niet afweten. Al met al toch zo’n 30 tot 40 kakelende mensen, op elkaar gepropt in een hok van 3 bij 5… Ik lieg niet! Nienke kreeg geregeld een lekkere knuffel van de kinderen en de moeders. Ze werd stiller en stiller, en zocht een hoekje om te schuilen. En eerlijk gezegd, ik begreep het goed. Wat een drukte… om gek van te worden.
Eten, eten… en eten
Een hele belevenis, zo’n eerste verjaardag. De cadeau’s worden je door de jarige uit de handen gegrist, snel opengescheurd, en op de grote hoop gelegd. Dat was overigens een onderdeel van het partijtje dat Nienke wél aanstond, dat wil ze ook op háár partijtje. Daarna, als nagenoeg iedereen er is, begint het eten. Broodjes, chips en snoepjes, weggespoeld met Fanta en Cola. De kinderen rennen in en uit, vermaken zichzelf met spelletjes op straat en proberen het nieuwe speelgoed uit, terwijl de moeders kakelen.
Dan, als iedereen vol zit met die broodjes, snoep en chips, komt de taart. Een prachtige taart, dat moet ik zeggen, met een heel voetbal-elftal erop dit keer. Op een volgende verjaardag werd me uitgelegd hoe je aan zo’n taart komt. Je bestelt hem een week van tevoren bij de bakker. Je geeft aan wat voor versiering je ongeveer wilt en hoeveel kilo (!) taart je nodig hebt. Gemiddeld wordt uitgegaan van een taart van zo’n 4 kilo. De taart wordt weggespoeld met warme chocolademelk. En dan bedoel ik niet van die slappe chocomel maar chocolademelk van echte gesmolten chocola waar wat melk aan is toegevoegd. Er wordt goed opgelet of je wel genoeg eet hoor! Ze vinden ons Nederlanders maar zuinig (ik begrijp nu waar het vandaan komt): we eten bijna niks.
Als de taart is weggewerkt, is het feestje nagenoeg ten einde. De kinderen spelen nog even buiten en er kan uiteraard nog wat gegeten worden. Nienke en ik hielden het voor gezien. Opgelucht haalden we adem toen we weer buiten stonden. Onze oren tetterden, onze buiken waren rond. We keken elkaar glimlachend aan. “Wat een drukte hè mam?”, zei Nienke. “Kunnen we met mijn verjaardag gewoon een Nederlandse verjaardag doen? Met spelletjes enzo?” “Ja hoor”, zei ik. “Dat vind ik ook veeeeeel leuker.”
Anita Schmidt | 29 januari 2014
